Bir çırpıda okuduğum ama bolca gözyaşı döktüğüm bu kitabı belki de 7. Okuyuşum falan. Sürekli elim bu kitaba gidiyor. Altını çizdiğim onca cümle bana kendimi hatırlatıyor.
Kadının çocukluğundan beri aşık olduğu adama yazdığı bu mektup aslında biraz da kadının takıntılığından bahsediyor. "Sana. Beni asla tanımamış olan sana..." cümlesi ile başlayan bu mektup belki de çoğu kişinin hoşuna gitmez. Bu ne takıntılık, bu ne gözü körlük derler. Zaten kitaplar herkese aynı hissi verse sanat olmaz ki. Bana göre yaşadığı şey çok zor kadının. Ama başkasına göre zaten çocuklukta sevmiş unutması kolay hayatına bakabilirdi olabilir. Bu kişiden kişiye değişir.
Her ne ise daha önce Zweig okumadıysanız güzel bir başlangıç kitabıdır.