Birleşmiş Milletlerin kaderine terk ettiği,yüz günde 800.000 insanın yok olduğu,bazı çocukların hiç büyümediği;bazı yaraların asla iyileşmediği küçük ülkeden yenice döndüm..nasıl da büyüdü herşey,nasıl da yoruldu gönlüm çıkmazda..
Yarım kalmış umutların,hayallerin,ruhların kırıkları battı ayağıma,etim kanadı;ruhum kanadı..
Sırf hırs ve iktidar uğruna rengi siyah olan insanların,katrana bulanmış hayatların;çocukluklarından ve hayatlarından sürgün edilmiş insanların ölüşünü gördüm Gaby'nin gözlerinden..
Anlam veremediğim soykırımın aslında insanın insana tahammülsüzlüğünden ve sevgisizliğinden nasıl fışkırdığını yaşadım..Ölümü bekledim kuytu köşelerde Gaby'le birlikte ve Gaby'le birlikte kaçtım o küçük ülkeden..