PANÇODAN MEKTUP VAR (Meltem Kahraman)*
Merhaba,
Benim adım Panço. Ben 9 yaşındayım yani 9 yıldır Kahraman ailesi ile sıcak bir yuvayı paylaşıyoruz. Dünyaya geldiğimde anne sıcaklığını çok kısa süre yaşadım ama hayat boyunca annemin kanatları altında kalamayacağımı çabuk anladım. Peki ben insan denen canlı olmadan hayatımı nasıl sürdürebilirim ki? Derken bir gün, iki küçük kız anne ve babası ile gelip beni aldı. Yeni evime götürdü. Herşey çok güzeldi. Bana tuvaletimi nereye yapmam gerektiğini, yemeğimi nerede yemem gerektiğini öğrettiler. Hatta beni gezmeye götürüp oyuncaklar bile aldılar. Bizim artık bir aile olduğumuzu düşünüyorum ve onları çok seviyorum. Sokaktaki arkadaşlarımı gördükçe onları bekleyen tehlikelere düşündükç, ne kadar şanslı olduğumu anlıyorum. Ancak şu anda bir problemim var. Yeni taşındığımız apartmandaki bazı komşularımız beni istemiyormuş. Daha önceki apartmanımızda böyle bir sorun yaşamamıştık. Hepsi beni çok severdi. Gerçi yeni komşularımız da haklılar.. Yeni evimize alışıncaya kadar havladım şayet insanlar kadar şanslı doğup konuşabilseydim; "Ben hepinizi seviyorum. Evimize alışma devresi geçiriyorum. Beni ailemden ayırmayın, sokak köpeği olarak doğmadım. Dışarıda soğuk var, açlık var, trafik var. Bunlarla baş edemem" derdim. Gerçekten de ben hiçbir şey yapmadım. Silahları ben icat etmedim, doğayı ben kirletmiyorum, trafik canavarı da değilim. Neden benden nefret ediyorlar? Acaba onlara kendimi sevdirebilmek için ne yapmalıyım? Bütün insanlara verebileceğim tek şey sevgi ve ölümüne sadakat. Lütfen bana yardım edin. Sağduyunuza ihtiyacım var. Ne ben, ne de ailem üzülsün istemiyorum. Unutmayın ki bende canlıyım. Benim için ne düşünüyorsanız düşünün ölene kadar sizin dostunuzum.
- PANÇO
·
37 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.