İncelemek ne haddime diyerek giriş yapmak istiyorum. Çünkü bu kadar fazla araştırma barındıran, insanca duygulara değinen bu eser ile ilgili o kadar fazla bilgiçlik taslayan ve ‘çöp’ diye isimlendirebilme cürretini bulabilen yorum okudum ki ! Edebi açıdan incelenmesi gereken bir kitap olduğunu düşünmüyorum -ki Livaneli de zaten Maya üzerinden bu mesajı fazlasıyla vermiş-. Haydi diyelim ki edebi açıdan ele aldık, Mavi Alay, Struma, ırklarından dolayı eziyet gören insanların duygularını anlatırken hangi sanattan bashedebiliriz ki ? Buradan sonraki kısımlar spoiler içerir. Maya karakterinin Max için yaptıklarından çok etkilendim. Aynı şekilde Max’in de eşsiz olarak hayal ettiğim ‘Serenade für Nadia’ bestesini yaptığı kemanı Kerem’e hediye etmesi gözlerimi yaşarttı. ”Kar, Anadolu’nun yorganıdır”, “Deniz o kadar sakin ki, karıncalar su içebilir” gibi sözleri de lugatıma girmiş oldu. İnsana, insan olduğu için değer verebilenlerin varlığının kitaplarda da olsa var olduğunu görebilmek buruk bir mutluluk yarattı üzerimde. Maalesef günümüzde böyle duyguları çok nadir yaşayabiliyoruz. Araştırma yapmak istiyorum tarihi gerçekliklerle ilgili ancak korkuyorum. İnsanlığımdan utanacağımdan, yaşama olan, keşfetmeye olan tutkumun zedelenmesinden korkuyorum. İçime dokundu bu eser. Evet, daha fazla farkında olmaktan korkuyorum. Ve aklıma ‘mutluluk cehalettir’ sözü geliyor. Şimdilik sakinleşiyorum ve böyle bir eseri okuyarak yaşamanızı ve içine dokunabileceğini düşündüğünüz ‘insan’lara hediye etmenizi öneriyorum.

SerenadZülfü Livaneli · Doğan Kitap · 2020137,1bin okunma

·

6 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Murat Demirci