Dört, beş önce lisenin başındayken okulun kütüphanesinde dakikalarca rafları kurcalar, kitap seçerdim. Haruki Murakami'ye ilk olarak o zaman rastlamıştım. Yıllar içinde hem ismini hem kitaplarını defalarca işitmeme rağmen kendisiyle ilk karşılaşmamız 2019'un Haziranına, 18 yaşımın sonlarına denk geldi. Daha güzel bir zamanlama olamazdı. İmkansızın Şarkısı'nı lisede, hatta geçen yıl okumaya çalışsaydım şimdi aldığım keyfin yarısını bile alamazdım. Dürüst olmak gerekirse olağanüstü bir kitap olup olmadığı konusunda emin değilim fakat düşünüyorum da okuması benim için çok keyifli olan sayısı kitap okudum. ( Gülün Adı, Gazap Üzümleri, Kafamda Bir Tuhaflık, Cevdet Bey ve Oğulları, Emma, Akıl ve Tutku... Daha sayabilirim.) fakat hiçbirinin içinde kendimi tam anlamıyla bulamamıştım. İmkansızın Şarkısı benim için öyle bir kitap oldu ki, Watanabe'nin okuldan tanıdığı hakkında çok fikir sahibi olmadığı bir karakter olarak, hem de Cemre ismiyle, rahatlıkla kitabın içine sızabilirdim. Alışkanlıklarım, hayatı yaşama biçimim karakterlerle o kadar örtüşüyordu ki inanamadım. Belki bu sebeple okuduğum metinden inanılmaz keyif aldım. Hemen hemen her karakter arkadaşım olmaya o kadar müsaitti ki! Kitap 1969 yılının Tokyo'sunda geçmesine rağmen hem zaman hem mekan olarak dönemi aşıp çoktan geleceğe sızmış! 2019'un İstanbul'unda, bugün ben o gençleri, o gençlerin problemlerini, dertlerini ve mutluluklarını çok iyi anlıyorum. Alıntı yapmak istediğim çok fazla yer var. Bazı bölümleri beni o kadar etkiledi ki okuduktan sonra kitabı kapatıp sindirme ihtiyacı hissettim. Ayrıca üslup olarak da tertemiz ve güzel bir anlatıma sahip Murakami. Söyleyebileceğim son şey şu, doğru zamanda çok güzel bir kitap okudum!

İmkansızın ŞarkısıHaruki Murakami · Doğan Kitap · 201810,7bin okunma

·

7 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Cemre Karakuş