İnsanlar arasında görünmeyen garip bir bağ olduğunu ilk kez fark ettiğimde acaba kaç yaşındaydım? Bilmiyorum siz de benim gibi bu görünmeyen, çoğu zaman dillendirilmeyen garipliklerle bu kadar haşir neşir misiniz? Sanırım ben uzun, hem de epey uzun bir süredir hayatın bu görünmeyen boşluklarında yaşıyorum. İnsan nasıl düşüyor o boşluğa, hiç bilmiyorum. Benim yolculuğum ben hiç anlamadan başladı. Zaten bu boşluğa düştüm düşeli zaman algısını da yitirdim. Zaman, sanki paramparça olmuş bir bardak gibi, ne dokunabiliyorum, ne yeniden bir araya getirebiliyorum. Nelerin nerde başlayıp nerede bittiğini, kimin hangi zamana ait olduğunu, hafızamda kalan parçaları nereye yerleştireceğimi, hep bir karıştırır oldum.
Şimdi bu içinde olduğumu hissettiğim boşluğu tanımlaya kalksam, yapamam. Tek bir yerde değil, bir zamanda değil. Sevdiğim bir şarkının melodisiyle sözleri arasında belki, kaybettiğim bir insana söyleyemediklerimde, yıllardır görüşmediğim insanlarla aramızda kalan onca yılda, geçmişte, şimdide. Sürekli şekil değiştiren beklentilerim, çocukluğumdan beri hayalini kurduklarım, inatla değişmeyen yalnızlığım, olmak isteyip olamadığım yerler, bakıp da göremediğim detaylar, okuyamadığım kitaplar, yazamadığım yazılar... Bir sürü detay, bir sürü boşluk. Sanki yakalayamadığım şu zaman geçtikçe, hepsi birikerek üstüme yığılıyor. Bir hiçliğin altında eziliyorum. Giderek eksiliyorum. Bir gün yok olup gittiğimde ardımda bu boşluğu bırakabileceğim yalnızca. Kimsenin fark etmeyeceği dev gibi bir boşluk...
uzaydabiri.wordpress.com/2019/07/22/bosluk
··
4 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.