Tüylerim diken diken kapattım kitabın kapağını ve taze taze yazıyorum düşüncelerimi. Öncelikle kitabın konusundan biraz bahsedeyim. Kitapta idam cezası almış bir adam son günlerde yaşadıklarını, düşündüklerini ve hissettiklerini yazmış. Baştan sona bunu okuyoruz. Çok büyük suçların kesinlikle idam cezası ile sonuç bulması taraftarıydım. Bir kere eli kirlenen bir insan tekrar temiz olamaz bana göre. Ama bunu idam edilecek kişi tarafından düşününce, farklı hissetmeye başladım. Tamam güzel biz bu adama suçundan dolayı ölüm cezası veriyoruz ama bu adamın ailesi ne olacak? Kitapta mahkum şöyle diyordu: "Haklı olarak cezalandırıldığımı kabul ediyorum. Peki bu masumların suçu ne? Ne önemi var! Onurları lekeleniyor, felakete sürükleniyorlar: Bunun adı adalet." Tam burada bu cezanın sadece kendisini değil, ailesini de etkilediğini farkettim ve geri de kalanlara üzüldüm. Belki bir daha kimse onlarla konuşmayacak, iş bulamayacaklar ve kötü yollara düşecekler bunlar dehşet verici. Ölüm acısız ama ölümü beklediği günler çok acı verici. Çok büyük bir yıkım var. Toplumun kan için can atmasınında esasında bir canilik olduğunu ve ölüm cezasının çok büyük bir geri kafalılık olduğunu anladım. En başta verdiğim alıntıya katılıyorum. Nöbetçiler işlerini iyi yapsın ve suçlu kişi içeride çeksin cezasını. Ben de çok farkındalık yaratan bir kitap oldu. Gözümün önünde olan bir perdenin daha açıldığını hissetim. Okumadıysanız bir an önce okumanızı tavsiye ederim. → Daha yıkmamız gereken çok tabularımız var. Bu yüzden okuyalım, okumayı aşılayalım arkadaşlar.

Bir İdam Mahkûmunun Son GünüVictor Hugo · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2023121,2bin okunma

·

1 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Rabia Özbey Bulgurcu