Gönderi
Ucuz Yaşamlar
Dostyevski' nin bir solukta okuduğum romanı.
Bu romanda en çok dikkatimi çeken şey; anlatımın hem yazar tarafından yapılması (ki karakterin gerçekten yalnız olduğunu çok etkileyici bir üslupla ele alıyor), hem ilahi bakışla ele alması hem de yeri geldiğinde kız karakter nastenka'nın ağzından yapılması (ki burada çok yalın, sade ve akıcı bir üslup kullanıyor).
Dostyevski tıpkı orhan veli' nin kitabe-i seng-i mezarında yaptığı gibi " ben istersem öyle kapalı bir anlatım kullanırım ve öyle üst dil kullanırım ki hem çok şey anlarsınız hem de hiçbir şey anlamadığınızı zannedersiniz, istersem de öyle açık ve yalın bir üslupla yazarım ki olayların birebir içinde bulursunuz kendinizi" demek istemiş.
Dostyevskide ilk eseri insancıklarda da gördüğüm değişmeyen bir husus var ki ; karakterlerden biri hem kendini çok yalnız hissediyor ve karşısındaki insana aşkını itiraf etmekten kaçınıyor (makar devuşkin) hem de iki karakter eğitim ve anlatım dili açısından birbiri ile tezat oluşturuyor.
Sanırım burada da o dönemdeki aydın kesim ve halk arasındaki farklara değinmek istiyor...
Sonunu her ne kadar tahmin etsem de o kadar olağan ve sıradan bir şekilde anlatılmış ki iki kere aynı yeri okuyup "acaba doğru mu anladım" diye kendimi sorgulamama sebep oldu. Bu da eserin bir diğer ilgi çeken tarafı. En önemli çözüm kısmını bu kadar sade ve yalın anlatmasa belki de okuyucuda aynı hissi uyandırmayacaktı.
·
8 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.