"Kuyucaklı Yusuf'taki yetim Yusuf, Kürk Mantolu Madonna'nın târik-i dünyası Râif, İçimizdeki Şeytan'daki Ömer, hepsi bir tek insandır, 'atını sürüp dağlara doğru gider.' "
Bu söz Sabahattin Ali'ye ithafen söylenmiş bir söz ve İçimizdeki Şeytan'ı okuduktan sonra tam olarak düşündüğüm şey. Kitabı bitirdim ama nasıl bitirdim. Hallerden hallere girdim. Sonunda ya Macide'ye ya Ömer'e bir şey olacak diye diye bitirdim. Ömer'e çok kızdım, belki Macide'den çok değişmesini istedim. Bu kadar severken nasıl olur da böyle şeyler yapar dedim. Macide'nin o tevazusuna yaklaşamadım bile.
Şuan çok değişik şeyler hissediyorum. Hem ağlamak hem gülmek, hem sevinmek hem de üzülmek istiyorum. Bir taraftan Sabahattin Ali'ye böyle bir son yazdığı için kızıyor, bir taraftan onun anlatmak istediklerini derinden anlıyorum.
Bu kitabı okumak çok büyük keyifti. Sabahattin Ali'yi okumak her zaman çok büyük bir keyif. Bu kitabın etkisinden uzun süre çıkamayacağım çok belli. Bende çok değişik hisler uyandırdı ve en son ne zaman böyle hissettiğimi hatırlamıyorum. Konu çok çarpıcı, dili çok akıcıydı. Kitabın sonu nasıl geldi bilmiyorum sanki bir saniyede bitmiş gibi. Bence okumadıysanız çok şey kaybedeceğiniz kitaplardan.
