Kitabı okumaya başlıyorsun ve kitabın anlatımını farklı buluyorsun. Bu anlatım, Yusuf Atılgan'ın "Aylak Adam" isimli kitabına benzer buluyorsun. "Aylak Adam" isimli kitapta, üçüncü tekil şahıs şeklinde gittiğini görüyorsun. Bu kitapta ise, ikinci tekil şahıs şeklinde gittiğini görüyorsun. İki kitabın da, bu anlatım tarzlarıyla farklı olduğunu belirtiyorsun. Kitabın iki bölümden oluştuğunu, bu iki bölümün de farklı olduğunu görüyorsun. Birinci bölümü çok sanatsal buluyorsun; acıyı dramatize ederek anlattığını ve bunun yanında da cinsel ögelerin de devreye girdiğini görüyorsun. Baş karakterin girdiği ruh halini kendine benzetiyorsun, hatta kitapta bahsi geçen babaanne karakterini gerçek hayatta (bu kadar olmasa da) kendi babaannene benzetiyorsun. O satırları okurken zorluk çekiyorsun, son birkaç aydır babaannenin bu durumda durumda olduğunu anımsıyorsun. İkinci bölümde ise, konunun farklılaştığını görüyorsun. Doğuya gidiş başlıyordu ve oraya gidince bir kimlik kavramı devreye giriyordu. Konu esas işte burada başlıyordu. Anlatımın yer yer yavan kaldığını, biraz daha detaylı bir anlatım söz konusu olsaydı eğer, daha iyi olacağını düşünüyorsun. Yalnızlık, topluma yabancılaşma gibi unsurları ele almasının yanı sıra yazar, kimlik ve dil unsurlarını da sorguluyor. Bazen katılıyorsun, bazen de katılmıyorsun. Kitabı okudukça, kapana kısılmış hissine kapılmaya başlıyorsun ve bu da anlattığı konu itibariyle doğal. Yazar felsefe mezunu, haliyle sorgulaması ve sorgulatması, insan psikolojisi üzerinden sosyolojik tespitler yapmasını da normâl karşılıyorsun. Farklı anlatım tarzıyla okunabilecek bir roman.

Son AdımAyhan Geçgin · Metis Yayıncılık · 2011293 okunma

··

789 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Abdullah Aktan