Şafağı sökmeden geceye.
Esinlenince rüzgardan, sis bulvarları kapkara.
Yalnızlığın rengindeki bulutları alarak yanıma.
Gidiyorum bu şehirden güneşi uyandırmadan...
Sevda fışkıran çorak kelimelerim,
Tutanamayan insalara inat.
Ezgileri birikmiş deli divane,
Bir umuttur yaşamak...
Nehirler, gözyaşları döken bir insan.
Bu karanlık duvarlar birer gölge
Bir kambur, yazıyor son bir cümle.
Gidiyorum bu şehirden....
#Elif Arı
··
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.