Sen ve öfken arasında en ufak bir düşünce dalgası bile olmasa öfke ile yüz yüze gelir, ona rastlarsın. Onu parçalara ayırıp incelememelisin. Onun kaynağına inme zahmetine katlanmamalısın çünkü kaynağı geçmişte kalmıştır. Onu yargılamamalısın çünkü yargıladığın an düşünmeye başlarsın. “Yapmayacağım” diye yemin etmemelisin çünkü yeminler seni geleceğe yönlendirir. Farkındalıkta öfkenin verdiği histe kalmalısın, tam olarak şimdi-burada. Onu değiştirmekle ilgilenmemelisin; ona direkt olarak, yüz yüze, doğrudan bakmakla ilgilenmelisin. İşte o zaman bu kendini hatırlamak olur.
Eğer öfkeye bakabilirsen yok olur, güzelliği de budur. Sadece o an için yok olmaz, ona derinden bakarak gördüğün yok oluş sana bir anahtar verir; iradeni kullanmana gerek yoktur, onun geldiği asıl kaynağa dönmene gerek yoktur. Gereksizdir. Şimdi anahtarın var, öfkene bak ve o yok olsun. Ve bu bakış sonsuza dek elinin altındadır. Ne zaman ki öfkeyi görürsen, ona bak sonra bu bakış gitgide derinleşir.
Sayfa 34Kitabı okuyor
··
59 görüntüleme
bu yalnızca öfke için geçerli değil tüm duygular için geçerli ve çok etkili bir yöntemdir duygu esnasında kendini gözlemlemek
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.