Şehrin Sarı Işıkları {Eylül Ayı Hikâye Etkinliği}
Siz hiç Trenlerin arkasına takıldınız mı? Tranvayların, kamyonların?.. Sapsarı ışıklar uzun bir çizgi gibi gözlerinizi kamaştırır. Rüzgâr saçlarımı ikiye böldüğünde hep annem ve babamla luna parktaymışım gibi hayâl ederim, hızlı trendeyim, çığlık atıyorum, bir el sıkıca tutuyor elimden....Kâğıt helvalar, pamuk şekerler...Şehrin sarı ışıkları, luna parkın ışıklarına benzemiyor mu abiler?
Bu şehrin her köşesinde bir hikâye çamura bulanmıştır, sızıp kalmıştır anadın mı? Kimin bir dilim ekmeği varsa, üstüne alacak bir karton kutusu, işlem tamamdır abiler.
İşte şurada yatan İstanbullu, anası babası zelzelede ölmüş, yurtlarda da tutunamayınca kaçmış buralara sığınmış.Biraz kirli çıkıdır, kesesini Allah bilir.Aklı sıra bir köfte arabası alacak, ölme eşşeğim ölme.
Şu sayıklayan Hobit, gerçek ismini kendisi de bilmez, yaratılıştan küçük biraz, aklı kadar boyu uzamamış anadın mı...İyi çocuktur, lâkin biraz konuşkan, hele bir vukuat gördü mü, üç gün anlatır üstüne...Katar da katar... Kafa mı bırakır böylesi insanda abiler...
Şu büzüşmüş yatan kibar ali, kimi bulsa derdini dinler, ciğerlidir de haaa, ne icab ederse...Vicdanlı olmak güzel şey be abim.Bir abisi var ara da sırada gelir görür bizi, elbise, ayakkabı getirir.Fabrikaya girmiş dediler, günahı boynuna...
Şu sarı kafalı cino, pek hünerli kağıt toplamakta, biz günü yarılamadan o üç günlük hasılatla gelir, biraz çoktur gideri.Amma türküye bir asıldı mı, ağlatır vicdansız herkesi...Bir hayırsız babası var, hergün karakoldan çağırırlar. Bu mu onun babası? Babalık bu mudur abiler?
Şu gariban da sulu göz arda, bakmayın isminin asortik olduğuna, Galatasaray aşığıdır kendisi, para toplar göndeririz aramızda, sahaya mahaya değil haa, bir kahvede sandalyeye ilişsin yeter, o kadar para ne gezer bizde abiler.Ama yemin olsun, kitap yazarsam birgün, en kral bileti alıp yollarım kardeşimi maça da...
Ve bendeniz filozof, iki diplomam var, birisi çocukluktan, öteki aileden, ikisinden de mezun oldum abiler. İki yaşında kaybolmuşum, beni yurttan evlatlık vermişler, yedi yaşıma kadar baktı büyüttüler Allah razı olsun, sonra babam beni okuldan alıp fırına verdi.Ustam da beni çok severdi, annem de.Fakât babam pek sevmezdi rahmetli.Bir kardeşim olunca iyice horladı beni, kucağıma bile vermedi, abisisin demedi... Ben de bir gece aileden mezun oldum, aldım kitaplarımla künyemi, bindim bir otobüse İstanbul'a geldim.Künyem beni bebekken bulduklarında kolumda takılıymış, çok darda kaldım abiler satmadım, o benim annemin gözyaşıdır abiler, babamın dizlerine vuruşudur abiler... O benim sırdaşım, arkadaşımdır abiler...
Ee boşuna filozof dememişler, ben çok okurum, ne bulursam okurum, gazete, dergi, kitap...Bir sahaf abimiz var, sağolsun hep görür beni, bana kitaplar seçer ayırır, ben de okur geri götürürüm, sonra yenisini alırım... Kitaplar olmasa nasıl nefes alırım, nasıl kurtulurum kirlenmiş insanlardan, nasıl sustururum, benden durmadan hep daha fazlasını isteyen bu hayatın gümbürtüsünü...
Nasıl kendimi bulurum abiler? Nasıl isimsizliğimi unuturum...
Saygılar
Filozof kardeşiniz.
··
18 views
Elinize sağlık Eylül Hanım, Sadri Alışık tadında hüzünlü/sevimli bir durum hikayesi olmuş. Teşekkürler katkınız için
Ben teşekkür ederim Erhan Bey, her hikayeye zaman ayırıp özenle tahlil ettiğiniz için.Benim için de çok keyifliydi... :)
''Nasıl kendimi bulurum abiler? Nasıl isimsizliğimi unuturum...'' Unutmamakla , hatırlamak aynı şey mi Eylül?
Ah ablacım keşke bir daha anımsamamak mümkün olsaydı...
Çocuk ile çocuk arasındaki o dipsiz uçurum... Kınayan, ayıplayan bakışların karşılığını bulan hakikat. Ey hayat ve hayatın bizzatihi kalbindeki İnsan; Kalbin nerede senin?
Dilerim bir gün tüm bu sihirli satırlarının da toplamı olarak kitabını ve kitaplarını okumamız nasip olur ablacım. Bu benim temennim değil yalnız elbet... Filozofun, sulu gözün, cinonun, hobitin ve nicelerinin o üşümüş minik elleriyle, sıcacık altın bakışlarıyla var olan bir temenni bu. Yaz ki hayat bir soluğu olduğunu unutmasın. Yaz ki tüm kiri, pası aksın kalbinin...
" Yüreğin elem görmesin " ...
"Ağlamayan bilgelikten,
gülümsemeyen felsefeden ve bir çocuk önünde başını eğmeyen gururdan beni uzak tutun..." diyordu Halil Cibran...
Sözünü ettiğin uçurum öyle derin ki kuzum, idrakimizle ölçülemez...
trendsmap.com/twitter/tweet/1...
Tevafuk bugün böyle bir video ile karşılaştım, aklıma filozof geldi :) Benim hâlâ insandan yana ümidim var...
Yazmak bir cüsse işi, okur olmanın hakkını veremeyen ne bilsin kalem tutmayı :)
Biraz içine sindiyse, bizimdir...
İyi ki varız :)
Çöpte Dostoyevski Buldum belgeselini getirdi aklıma. Üzerine düşündüren bir yaşam öyküsüydü. Hikayeniz de, buruk bir hayattan yansımalar sunarak, o hayata ortak etti. Elinize, emeğinize sağlık.
youtu.be/msFMTnrzVNc
Ne kadar samimiydi, ne iyi ettiniz Emin Hocam, yeniden izleyelim inşallah, uzun zaman oldu :)
Bazı sahneler, bazı satırlar, bazı şiirler hayat boyu kalbimizin, zihnimizin, ruhumuzun bi yerinde silinmez izler bırakır.
Masumiyetin ve içtenliğin anbean terkettiği insanlığımıza bilge duruşuyla can veren çocuklar, onlar büyüse de seneler sonra bile bizlere emânet ettikleri nasihatler paha biçilimez...
Kalem öylesine aciz ki, zira bir çocuğun dünyası kitaplara sığmayacak kadar engin ve hudutsuz...
Ve elbette hüznü...
Zaman ayırdığınız için çok teşekkür ederim :)
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
yüreğinize sağlık Eylül hanım..
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.