Bir kadın, yüzlerce adın altında -koca bir kayanın altında- ezilmiş benliğinin keşfine çıkıyor. Ruhunun otopsisini çekiyor. Bir kadın sade bir odada, asılı tabloda beyaz saçlı kadının yüzüne bakıp bakıp daktilosunun tuşlarına basıyor; morarmış parmaklarına ardırmadan ruhunun otopsisini tamamlamak adına, geçmişiyle hesaplaşıyor. Bir morgun önünde -kendi odasında- soğuk fayansa uzanmış kayıp giden yıllarının altında 'ben neyim?' diye soruyor. Bağırıyor, hıçkırıyor, gülüyor, ağlıyor, küçümsüyor. Asılı tabloda kadının gözlerinin içine bakıyor -ruhunun içine bakıyor- Bir iç kanama gibi ruhunun gelgitlerinde hasar çok büyük. Otopsisinin üstesinden gelebilecek midir? İyi bir eş, iyi bir çalışan, iyi bir anne bu mükemmelliğin (görüntüsünün) rollerinde benliği, paramparça. Denize atılan taşların sekisini izlemek gibiydi benim.için bu kitap. Şiirsel diliyle, kadının iç dünyasıyla yüzleşmesiyle her şeyiyle çok etkilenerek okudum. Mutlaka okunması gereken bir kitap Kitap eşliğinde dinlediğim müzik: youtu.be/--LjMQDa0lk Sevgiler

OtopsiÖzge Lena · Can Yayınları · 2018432 okunma

··

29 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Aimée