Dünya çapında bir yazar olan Victor Hugo, birçok edebî türde eserler vermiştir. “Bir İdam Mahkûmunun Son Günü” isimli romanı, psikolojik tasvir gücünü bütün incelikleriyle görebileceğimiz bir eser. Günlük hayatta kolayca yazıp konuşabildiğimiz ölüm kelimesini, okuyucularına tüm harfleriyle hissettiriyor. Giyotin ile infaz cezasına çarptırılan bir suçlunun yaşadığı çaresizlik ve umutsuzluk hissi ele alınıyor. Eserdeki olay, 1829 yılının Fransa’sında gerçekleşiyor. 1789 yılında gerçekleşen Fransız İhtilâli’nin yaydığı düşünceler eserde farkediliyor. Bu devrimi incelediğimizde, ortaya çıkardığı özgürlük ve eşitlik anlayışıyla tüm insanlığı etkilediğini görebiliriz. Bunun yanı sıra, birçok kanlı olay da görüyoruz. Aldığı baş sayısı, yaşattığı korkunç acılar ve idam aracı olan giyotin… İşte roman böyle bir dönemde bir sefil idam mahkûmunun altı haftalık hapishane sürecini anlatıyor. Eserin ikinci basımının önsözünde yazar, bu eseri, ölüm cezasına tepki göstermek için yazdığını açıkça belirtiyor. İnsana has bir özellik olan merhamet duygusunu hissettirmeye çalışıyor. Toplumu oluşturan insanların vicdanına dikkat çekiyor. Eserin bizce net olarak görülen tarafları bunlar. Bir de eserde fazla dile getirilmeyen bir mesele daha var sanki. Yazarımız tam olarak içinde bulunduğu düzenden rahatsız. Yasaların adaletli olmadığını düşünüyor. Bu düzen böyle devam ederse diğer insanların da er veya geç kendi durumuna düşeceğini söylüyor. Bu durum, bana Büyük Doğu Mimarı Üstad Necib Fazıl’ın “Reis Bey” isimli piyesini hatırlatıyor. Bu piyeste de, yasaların içtimaî olarak oluşturulmadığı için adaletli sonuçlar doğuramayacağı tezi isbatlanıyor. Piyeste geçen bu durumla alâkalı bir cümleyi paylaşmak isterim. “Sen kaplanı yetiştir, besle. Sonra pençe atıyor diye kement at, ipe çek. Yazıktır kaplana, günahtır kaplana.” Keyifli okumalar dileğiyle...

Bir İdam Mahkûmunun Son GünüVictor Hugo · Bordo Siyah Yayınları · 2012120bin okunma

·

9 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.