Kendimi yüz kere öldürmek istedim fakat, hayatı hâlâ seviyordum. Bu gülünç zaaf belki en uğursuz duygularımızdan biridir. Çünkü her zaman yere atmak istediğimiz bir yükü mütemadiyen taşımaya çalışmaktan, varlığımızdan nefret ve dehşet duyduğumuz halde ona bağlı kalmaktan, sonunda yüreğimizi kemiren yılan kalbinizi yiyinceye kadar onu okşamaktan daha aptalca bir şey olabilir mi?
Sayfa 58Kitabı okudu
·
4 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.