Çok kitap okurum bilen bilir şekerim. Ama ben böyle bir kitap hiç okumadım. Duygusal biri değilim. Ama zor tuttum ağlamamak için kendimi bazı satırları okurken. O kadar içten o kadar kalbe dokunan satırlar yazmış ki yazar... Daha önce iki kitabını da çok başarılı bulduğum Alkaya, bence en iyi eserini koymuş ortaya. İlk kitabı bir distopyaydı, ikincisi bir dönem macerası. Bu ise ne desem bilemiyorum dram mı? kişisel gelişim kitabı mı? Ben çok fazla kişisel gelişim kitabı okudum hepsinde birbirinin aynı zırvalıklar vardı. Bu bir roman ve iddia ediyorum yazılmış tüm kişisel gelişim kitaplarına bin basar. Ki yazar da zaten Ceyda adlı karakter üzerinden kişisel gelişim kitaplarına çok güzel dokundurmalar yapmış. Ceyda... Ah Ceyda. Yazar psikolog bir kadını iç sesiyle yazmış. Üstelik travmalı bir kadın. O kadar başarılı yazmış ki ben bir an gerçekten bir kadının iç sesiyle konuştuğumu hissettim. Yaşamış ve yaşatmış Alkaya. İnanılmaz güzel monologlar vardı. Ve Mete... Hikayenin diğer ucundaki genç adam. Ah be Mete. Keşke senin gibi bir sevgilim olsaydı. Keşke senin gibi bir adam tanıyabilseydim. Tüm eksiklikleri ,tüm acıları tüm yaralarıyla tamamlayabileceğim gerçek bir insan tanıyabilseydim keşke. Mete'ye bayıldım. Anlatamam. Zaten tasarımcı bir karakter aynı benim gibi. Yazar onun hikayesinin trajedisini de komik yanlarını da öyle güzel yansıtmış ki. Tam böyle gözlerim doluyor burnum sızlıyor birden bir satır geliyor ve basıyorum kahkahayı... Gelelim kedilere... Kitapta pek çok hayvan karakter var aslında. Başta Rodos var. Suzan'ı biraz tanıyoruz. Cango adlı bir köpekten bahsediliyor. Kitabın son bölümünde Pıncır adlı bir kedinin gözünden tanıyoruz dünyayı. Yazar burada öyle ilginç bir kelime havuzu kullanmış ki, kedinin içine sokmuş bizi resmen. Pıncır'ı bulan Merve ben olaydım keşke dedim okurken. Çok sevdim bu kitabı ben. Arkadaş gibi bir kitap. Dost gibi. O kadar güzel öğütler ve kıssadan hisseler var ki içinde. Şu bölümü sizle paylaşmadan edemeyeceğim: "Bir keresinde çocukluğunda annesi ile kuru fasulye yemek için Beyazıt’taki tarihi bir lokantaya gitmişlerdi. Kış aylarında yapmayı en çok sevdikleri şey buydu. Fasulyeci her porsiyonun üstüne kocaman bir kırmızı biber koyardı ve ne o ne de annesi asla o biberi yemeye cesaret edemezlerdi. Fakat bir gün Mete merakına yenilmiş, tabağındaki fasulyeleri bitirdikten sonra o biberi ağzına atmıştı. Bütün dişlerinin kamaştırıp, dilini uyuşturan, adeta beynini kaşındıran o acı tat damağını yangın yerine çevirmişti. Ne yapacağını bilemez bir halde kekeleyerek “Yandım” derken annesinin ilk yaptığı şey kendi tabağındaki biberi aceleyle yemek olmuştu. Anne ve oğul karşılıklı kavrulmuş, bir süre sonra ekmek içinin acıyı hafiflettiğini keşfederek dilimlerce ekmeğin içini kemirip bitirmişlerdi. Onların bu haline şaşıran garson, annesine dönüp, “Abla söyleseydiniz yoğurt, ayran verirdik” demişti. Hesabı ödeyip eve dönerken kendi hallerine bir hayli gülmüşler, birbirleriyle dalga geçmişlerdi. Sonra Mete aklına takılan şeyi sormuştu annesine... (kekeleyerek sen neden yedin ki o biberi diyor, kitapta kekeleme şeklinde üç noktalı yazılmış) Oğlunun kısacık bir soruyu bile sorarken çektiği sıkıntıyı görüp kıyamayan annesi, onu başından öpmüş, “Nasıl bir acı çektiğini anlamadan çaresini bulamazdım ki oğlum” demişti. Bu kitabın içindeki kısacık ama o kadar güzel bir kısım ve bunlar gibi pek çok hayatınıza yön verecek bakış açınıza değer katacak önermeler sunuyor. Ben kaç tane alıntı paylaştım hatırlamıyorum ama kitabın tamamını alıntılamak bile mümkün. Yazar bu kitabı kaç senede yazmış bilmiyorum ama dolu dolu bir eser bu. Hakan Günday hayranı olduğumu bilenler bilir. Oktay Volkan Alkaya bu kitabıyla sevgili Günday'ın yanına çok net bir şekilde oturdu benim için. Böyle kitaplar okuyun, böyle kitapları sevin. Üstelik kitabın gelirleri sokak hayvanlarına bağışlanacakmış o da ayrı bir mevzu. Bize helal olsun demek düşüyor. Muhteşem bir eser. Okuyun abi. Net. Okuyun bu kitabı.