Bazen kendimizi o kadar çok uyuturuz ki uyandığımızda her şey için çok geç gibidir. Uyku evresinde kurulu bir saat gibi işleyen hayatımız gözlerini açtığında; çoktan gelinen noktanın dışında kalmış, bizi gerçekliğin uzağına itmiştir. Yaşımızı başımızı almışlığımız karşısında yenilen hayat tecrübelerimiz, böyle bir yüzleşmenin sonunda bizi öyle güçsüz kılar öyle allak bullak eder ki en sonunda yaşlı ve yorgun bir kalp bunu kaldıramaz ve bir kalp çöker..
“Bir Kalbin Çöküşü” benim cümlelerimle sanki böyle der gibidir..
