Ivan Ilyiç'in Ölümü, kısalığına rağmen beni oldukça etkiledi ve sarstı. Ele aldığı kavramlar insanı sorgulatan türden. Sanki ölüm somut bir mefhum gibi dikiliyor karşınıza kitap boyunca. Ivan Ilyiç kendi hayatını sorgularken onun iç sesine ortak olup hayatımı sorgularken buldum kendimi. Insan yalnız doğuyor ve de yalnız ölüyor. Fakat karakterin yalnızlığı bana oldukça dokundu. Hasta yatağında kendini bir yük gibi görüyordu. Hayat elinden kayıyor fakat tutmak istedikçe daha da uzaklasiyordu. Kitapta ilgimi çeken birçok nokta oldu. Yazar, her insanın ölen birinin ardından ölen kişi biz olmadığımız için bir parça mutluluk duyduğumuzu belirtir. Doğru bir önerme. Yaşamak iç güdüsü o kadar baskındır ki kimse ölümü kendine yakıştıramaz. Nitekim Ivan Ilyiç'de sürekli neden ben diye sormaktadır. Sanki o bir ölümlü değilmiş gibi yaklaşmakta olduğu sonu kabul etmek istemez. Ölümü yaşamın doğal bir parçası gibi görüp kabul edemeyiz. Halbuki ölüm de doğum kadar doğal. Fakat boşluğu, yokluğu kabul edemiyoruz. Keşke nefsimizi bu yönde eğitebilsek... Ivan Ilyiç kendini yaşamın çok önemli bir parçası görürken evren onu sonsuzluğa uğurlar...

İvan İlyiç'in ÖlümüLev Tolstoy · Türk Edebiyat Vakfı Yayınları · 201845,1bin okunma

1 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Seçil Güneş Kaya