Zülfü Livaneli ‘yi okumayı bırakmıştım çünkü kitabın çözümlemeleri hep aynı oluyordu ve kitabın sonuna gelmeden sonda ne olabileceğini anlayabiliyordunuz.Kuzenimin tavsiyesi üzerine elime aldım Livanelinin bir kitabını daha çok güzel bir akışla ve üslup ile ilerliyordum ta ki kedi ortaya çıkana kadar.Kedi ortaya çıktığında içimden aslında o kedi yok tüm bunlar hayal dedim sona geldiğimde öyle olduğunu gördüğümde de düş kırıklığına uğradım artık psikolojik çözümlemenin dışında bir yol bekliyordum Livaneli’nden.Okulda Livaneli’nin konuşmasına katıldım hayatını dinledim ve içimden dedim ki ne kadar çözümlemleri aynı olsa da iyi ki okumuşum romanlarını.Ona baktığımda gözlerindeki ve hayatındaki pırıltının içime işlemiş olmasından mı bilemiyorum.Sonuçta her yazarın kendine özgü bir üslupu vardı belki onunki de buydu.Tekrardan dedim ki içimden iyi ki yazar olmuş belki böyle bir çözümü olan romanlar bulamıyor da olabilirdik ya da bu eserlerle bu kafaya erişemeyedebilirdik de diye düşündüm...
