Kapakları solmuş o eski kitapların içine dalsam.
Savaşlar, ölümler, ihanetler, kederler yalnızca kitapların içinde olsa, hayat kitapların arkasına çekilse.
Kimse bana bir şey sormasa.
Ben kimseye bir şey söylemesem.
Kalın gövdeli, uzun ve yaşlı ağaçların gölgesinde, unutulmuş eski bir ağaç gibi yatsam, ağaçların bittiği yerde bal rengi üzüm salkımlarıyla güneşli bir bağ uzansa.
Başucumda bir sürahi limonata, bir yığın eski kitap olsa.
Annem arada bir gelip ne yapıyorum diye baksa bana.
Usul usul sallansam hamakta.
Sessiz, serin.
Ve uyusam orada.
|Karanlıkta Sabah Kuşları, Ahmet Altan (Sayfa 95)
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.