Hayatımın büyük bölümü annemin beni görmesini, fark etmesini dileyerek geçmişti. Bir gün gözlerini açarak ve karanlık bir odaya sızan gün ışığı misali aslında olmadığım kişinin gölgesini değil de beni, gerçekte kim olduğumu görecekti. Yani ben bunu umut etmiştim. Aslına bakarsanız muhtemelen o da benimle aynı şeyi diliyordu. İşte buradaydık, anne kız verandanın iki ucunda oturmuş, birbirine zıt doğrularımıza sıkı sıkıya tutunmuştuk. Kendi doğrularımıza... Geriye yılların hayal kırıklığıyla dolu koca bir delikten başka bir şey bırakmayacak kadar birbiriyle çelişen, savaşan doğrularımızdı bunlar.
Sayfa 16
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.