Niye böyle? Felsefe şölenine katılsak bile neden rasyonaliteden tam nasiplenemiyoruz? Batı'nın "karikatür" dediği melodramdan, algılayamadığı arabeskten vazgeçemiyoruz? Hayatımıza mana katan şey, yaşam kalitemizi düşüren efkâr mı yani? Ben ki hazzı sevdaya yeğ tutan bir modern bireyim. Gelgelelim ıstırabın büyüsünden yakamı kurtaramıyorum. "İlk günah" ile "ezelî yemin" arasındaki fark mı bu? Aşk ateşi yanınca niye her şey küle kesiyor? Delirmemiz şart mı? Hüzün hipotezi, naz nazariyesi ve sitem sistemine bağlıyız işte. Gözyaşında yüzmeyen gülüş geçersiz. Teslimiyet, isyanı er geç kuşatıyor. Kendi kalbiyle şut çeken divane forvetleriz. Radikal romantikler, kanlı canlı fâniler, mutsuzluktan memnun kalenderleriz. Bu diyarda da katı olan her şey buharlaşıyor. Taş yürekler hariç.
Sayfa 214 - April Y.
·
1 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.