Yapayalnız,bir köşesinde kalmıştım o koca dünyanın . Her yanım incinmiş,duygularım körelmiş ve umutlarım yenik... iliklerime kadar üşüyordum ama kimseler bilmiyordu. Yüzümde tebessüm ağlıyordu,gülen gözlerimde matlaşmış bir hüzün feryat figan ama kimseler duymuyordu . Nereye ,niçin,neyi umarak yürüdüğümü bilmeden,nefti bir bilinmezliğin içinde ha bire yürüyordum. Bir şeylerden kaçarcasına... Ama neden kaçtığımı bilmeden... yürüyordum... yürüyordum... Ağustostan kalmış bir eylülün penceresinden akıp gitmekteydim .Kalabalık yığınlar arasında yapayalnız... kimsesiz ve acılı...
Habib mert
2 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.