Nefesimin kesildiğini hissediyorum. Evden kendimi zar zor attım dışarı. Denizin temiz havası iyi gelir sanmıştım içimdeki acıya.
Mavi daha bir aldı içimi, başım dönüyor.
Gözlerimi sola çevirir çevirmez, biraz uzaktaki o küçük kızın, elindeki rengarenk uçan balonları gökyüzüne bıraktığını görüyorum. Oysa alındığında ne çok mutlu etmişti onu kimbilir. Ama vazgeçti sevinçlerinden, küçük martılar da oynasın diye gönderdi onları o bembeyaz kanatlarına. Yavru martılar oynar mı yoksa patlatır mı hiç düşünmedi bile.
Ben senden vazgeçemiyorum!..
Bir bırakırsam seni sevmeyi, sabah günaydın demez, kahvaltı yaptın mı diye sormaz, sıkı giyin hasta olma diye endişe etmez isem. Sesindeki buruklukta, dizlerimi dövüp neyi var diye yeri yerinden oynatmaz isem hele...
Kim yanacak sana.. Kim akan zamandan daha çok düşünecek, kim sevecek seni? Kim? Biliyorum, ölsem şimdi 40 gün tutacaksın yasımı en fazla, aylar geçtikçe hatırlamaların da azalacak. Bir gün '' aaa o da vardı demi, kanserdi, melek oldu uçtu gitti. '' diyeceksin bir dost meclisinde belki...
Belki de, seni en çok seven kadın olduğumu, kendinle gurulanarak söyleyeceksin. Oysa ben sevdim sadece seni, sen sevdirmedin ki!..
Gözlerin dalacak, o balıkçı lokantasındaki sohbetlerimizden biri gelecek bir kaç dakika aklına, belki sesim ile irkilecek bedenin, sonra geçip gidecek,yüzünü öpen bir meltem gibi. Ya sen, sadece ama sadece benim hayatımdan gider isen... Hayır hayır düşünmek bile istemiyorum ölebileceğini bir gün. Vucudumun her hücresine sıçrayarak yokluğunun kanseri. Hiç bir tedaviyi acımı kirletmesin diye kabul de etmeyeceğim. Nasıl başa çıkacağımı bilmiyorum içimdeki tarifsiz keder ve bu anlamı olmayan kader ile.
Yokluğunun kanser, varlığının kangren ettiğini bu yüreği çıkarıp, fırlatıp atmak istiyorum şimdi denize, bir dilek anahtarı niyetine...
'' Allah'ım kimseyi, sevgisiyle imtihan etme '' duası ve dileği ile...
Ben, Lâedrî
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.