Sevgi Soysal’ın Şafak adlı romanını okurken sık sık Füruzan’ı hatırladım. Beni bu kadar derinden etkileyen bir yazar için bir iki kelam etmemek içimi sızlattı açıkçası. 47’lileri sanki dün okumuşum gibi hala bende etkisi sürüyor.
Dönem romanlarına ilgili olduğum aşikar lakin bu roman 12 Mart’ta neler olup bittiğini anlatmıyor. 12 Mart’ı yaşayan çoğu 1947 doğumlu bir genç kuşağı anlatıyor.
Annesi ve babası öğretmen olan Emine baş karakterimiz, yoksa Semra mı demeliydim?
Ailesi Semra’yı tercih ediyor daha modern diye ama o Emine’de ısrarcı, ilk böyle baş kaldırıyor ailesine...
Erzurum’un soğuğunu Emine’yle hissettim iliklerime kadar. Onunla ağladım onunla güldüm onunla direndim. Acıyı onunla birlikte hissettim, ürperdim...
Füruzan bilinç akışı ve geriye dönüş tekniğini mükemmel kullanmış romanında.Türk edebiyatında benim için istisna olan isimlerden biri. Siyasi ve tarihi roman sevmeyenlere saygım sonsuz lâkin bu kitabı okumamış olmak bence büyük kayıp.
