RORSCHACH'IN GÜNLÜĞÜ. 1 Temmuz 1977:
Nefret ediyorum buradan. Çocukluğumdan beri.
Annem (cehennemde çürüsün) buraya dünyadaki en muhteşem şehir derdi. Bir yılbaşı arefesinde beni yangın merdivenlerine çıkardı, burada yaşadığım için şanslı olduğumu söyledi.
Ona bu yüzden borçluymuşum.
Bana gülümsediği nadir anlardan biriydi.
Sonra amcalarımdan biri onu yatağa çağırdı.
Dışarıda pijamalarımla, soğuk metal parmaklığa tutunarak durdum. Kar yağdı. Parmaklarım mavileşti, ayakparmaklarım morardı, güneş doğarken de karardılar.
Acil servisteyken annem gülümsemiyordu. Tükürüyordu. Küfrediyordu. Her şeyi sürekli mahvetmek zorunda mısın?
Seni bu hâle ne getirdi?
Gözlerinin içine baktım "sen," dedim.
Sen yaptın, yapıyorsun.
Hepiniz.
Bu sokaklarda yürüyor, göz göze gelmemeye çalışıyorsunuz, başınızı eğmişsiniz, peşinizdeki celladın baltası için mükemmel bir duruş.
İşte, tam arkanızda.
Karşıdan karşıya geçerken.
Her köşenin başında.
Benden korkuyorsunuz.
Ama ben o değilim.
Hayır, ben celladın peşindeki yalnız adamım.
Sayfa 5Kitabı okudu
·
23 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.