Yıllar önce almıştım bu kitabı, Amin Maalouf’u tutkuyla takip ettiğim dönemlerde. Aradan geçen zamanda okuduklarım ve yaşadıklarım ile zevklerim de değişti; Amin Maalouf bana daha sıradan gelmeye başladı. Tarih okumayı sevdiğim, geçmiş dönemlerde yaşamış insanların günlük hayatlarını onlarla birlikteymiş gibi hissetmekten, iç dünyalarını anlamaya çalışmaktan büyük keyif aldığım için hala Maalouf okumayı seviyorum. Ama “Beatrice’den Sonra Birinci Yüzyıl” öyle bir roman değil.
Roman, Maalouf’un diğer romanları aksine geçmişe değil, hayali bir geleceğe oturuyor. Doğacak çocuğun erkek olmasını garantileyen bir ilacın üretilmeye başlanması ve özellikle güney yarımkürede hızla yayılmasının ardından geçen 30-40 yıllık dönemde dünyada oluşacağını öngördüğü dönüşümleri bizimle bu roman aracılığıyla paylaşıyor Maalouf. Kız çocuk doğumlarının ve dolayısıyla kadın nüfusunun azalması ile birlikte saldırganlığın arttığı, kadınların meta olarak görüldüğü ve güvenliğinin sağlanamadığı, artan şiddet ve toplumsal tatminsizliğin sonucunda bu olaylardan nispeten daha az etkilenen Kuzey’in bile ekonomik olarak bir darboğaza girdiği, insanların hayatlarına yoğun güvenlik önlemleri ile, izole ve nispeten yoksul devam ettikleri yeni bir düzen öngörüyor ve romanındaki eş-kız çocuk-akademik çevre-entellektüel arkadaşlar zincirini bunun üzerine kuruyor.
Ne hayatın, böyle büyük değişiklikler karşısında Maalouf’un öngördüğü kadar düz bir yol izleyeceğine inanıyorum, ne de Maalouf’un kurguladığı senaryodan hoşlandım... Ben insanlığa güveniyorum; insanlığın, onbinlerce yıldır olduğu gibi, değişerek, gelişerek, adapte olarak karşısına çıkacak türlü felaketleri atlatabileceğine inancım tam.
Kitabı olumsuz değerlendirmemde Maalouf'un bu kitabında bende uyandırdığı "fazla bilmiş" hava da etkili oldu sanırım. Böyle bir ilaç geliştirilse dünyada neler olacağını sanki gözü ile görmüş kadar iyi biliyor Maalouf, kendinden hiç şüphesi yok, "acaba"sı hiç yok.. Kitabı okurken "işte bu, klasik aydınlanmacı bakışı" diyerek küçümsediğimi itiraf edeyim; zira tek doğru olduğuna ve onu da sadece kendisinin bildiğine iman eden aydınlanmacı bakıştan hiçbir zaman hoşlanmadım.
