hipnoz
“Şimdi gözlerini kapatıyorsun. Sadece sesime odaklan. Ben 10’a kadar sayınca derin bir uykuya dalacaksın. Bu derin uykuda sadece sesimi duyacaksın. 1-2-3-4-5-6-7-8-9-10.Ve uykudasın”
Aslında hikaye böyle başlamadı. Hikayenin nasıl başladığını da hatırlamıyorum. Çünkü unuttum. Unuttuklarımı hatırlamam için hipnoz uyguluyor doktor bana. Kendime geldiğimde eski püskü kıyafetler içinde bir çöp konteynırının yanında yatıyordum. Kafamda ellerimde kurumuş kan lekeleri vardı.Yattığım yerden kafamı kaldırdım. Daha sonra doğrulup oturdum. Bir süre garip garip etrafa baktıktan sonra ellerimdeki kan lekelerini fark ettim. Ellerimi anlamsızca yüzümde gezdirdiğimde yüzümde de kurumuş bir sıvı olduğunu fark ettiğimde onunda kan lekesi olduğunu tahmin ettim.
O anda inanılmaz şekilde karnımın acıktığını hissettim ve oturduğum yerden kalkmaya karar verdim. Ancak nereye gidecektim. Nedense sağ tarafta karar kıldım ve yürümeye başladım.
“Şimdi derinlere dalıyorsun. Denizin dibindesin. Çok rahat hissediyorsun. Havada süzülür gibi.”
Ya dur bir Allah aşkına ne denizi konunun başını anlatmalıyım önce.
Yürürken kalabalık bir caddeye çıktım, adımımı her atışımda insanlar çevremden uzaklaşarak ve burunlarını tıkayarak benden kaçıyorlar. Acaba o kadar kötü mü kokuyorum. Oysaki burnum iyi koku alır benim ama kötü bir koku duymuyorum. Biraz daha ilerledikten sonra bir adam yolumu kesip gözlerimin içine bakarak “ben doktorum, açılın” diye bağırdı. Mecburen bende kenara çekildim ancak doktor ve çevredekilerin gözleri benim üzerimde kaldı. O an anladım hasta ve yaralı olan bendim. Ellerime baktım ve hala üzerinde kan vardı. Ben ellerime bakarken doktor yanıma gelip Acil Servisi arayın diye komutlar vermeye başladı. Beni yere yatırdı. Niye böyle bir şey yaptı hala anlamış değilim çünkü ağrıyan ya da acıyan bir yerim yoktu.
Son sürat ambulans geldi. Aynı hızla sedyeye koydular beni. Ambulansa aceleyle götürülürken sanırım sedyenin ayağı taşa takıldı ve ben tepetaklak sedyeden yuvarlandım. Sol tarafa düştüm ve kolum o anda korkunç şekilde canımı yakıp bağırmaya başladım. Benim bağırmamla hasta ölüyor feryatları yükselirken ben hastaneye sağ salim gidebilmek için dua ediyordum. Acıyla inlerken yine sedye ve bu sefer ambulansa daha fazla sakatlanmadan giriyorum. Koluma bir sıvı enjekte ediyorlar. Ben hafifçe dalmak üzereyken yanımdaki cırtlak sesli hemşire "hastayı kaybediyoruz. Şok verelim mi?"diye sormasıyla, şok almışım gibi gözlerimi açıp “ben hala yaşıyorum” diyorum.
Sonra hastaneye ulaşmam, kurumuş kan lekelerinin temizlenmesi, altında yara aranması...Doktorlar bu duruma çok üzüldü ancak bir kedi tırmalama izine bile rastlanmaması... Tabi kolumda 1 kırık 1 çatlak tespit edilmesiyle alçıya alınması. Ne olduğu anlaşılsın diye polise ifade vermem. Son olarak hiçbir şey hatırlamadığım için psikiyatri servisine sevk edilmem.
İşte başta ve arada lafa karışıp sürekli beni dinle diyen ses psikiyatri doktorum. Aklınca beni hipnoz edip unuttuklarımı hatırlamama yardımcı olmak istiyor.
Ancak her seansta bir aksilik çıkıp benim derim uykuya dalamamam sonucu 3 ay geçmesine rağmen hiçbir şey hatırlayamıyorum. Tabi ki aksilik dediğim Devlet Hastanesi olmasından dolayı, hipnoz sırasında doktora bir şey sorabilir miyim diye odaya giren hastalar. O anda düşündüğüm Fredy haline gelip kabusları olmak.
Bugün bir kez daha deniyoruz. Sanırım bende biraz çaba göstersem iyi olur. Sıkıldım hastane ortamından.
Ve doktor devam ediyor.
“Şimdi açık alandasın her yerde çiçek ve yeşil otlar. Gökyüzü masmavi, tertemiz.Yeşillik uçsuz bucaksız…”
Ben o yeşilliğin içinde huzurlu bir şekilde yürüyorum. Kimi zaman eğilip çiçekleri elliyorum. Otlara dokunuyorum. O da ne karşıda kocaman bir çiftlik. Nedensizce ayaklarım oraya doğru gidiyor. Kocaman hayvanlarla dolu etraf.Biri bana sesleniyor. “Şemsettin, Şemsettin oğlum baksana” Evet adım bu. Allah’ım hatırlamaya başladım. Sesin geldiği tarafa dönüyorum ve Rıza abiyle göz göze geliyoruz. Rıza abiyi de hatırlıyorum. Yanına koşarak gidiyorum. Yüzümde hatırlamanın verdiği saçma bir gülümseme. Rıza abi bana iş buyuruyor. “Şemsettin oğlum şu boğa kesilecek arka tarafa götür onu. Kestikten sonra bana haber ver.”
Tamam şimdi hatırladım. Ben bu çiftlikte çalışan bir kasabım. Yok artık. Bir kasap o hale nasıl gelebilir ki. Sorgulamayı bırakıp boğayı alıp kesmeyi planlıyorum. Boğayı tuttuğum gibi arkadaki kesim alanına götürüp bıçağımı biliyorum. Bismillah deyip bıçağı hayvanın boğazında gezdirip son nefesini verene kadar başındayım. İçinde ne kadar kan varsa bulunduğum alana yayılıyor.
Bir araç sesi, kamyonet gibi bir ses. İyi de kimse arka yolu kullanmaz ki. Bu düşünce birden kafamda geziyor. Ve bir şeylerin ters gittiğini fark ediyorum. Kafamı sesin geldiği yere uzatmamla kafama darbe yemem bir oluyor. Kendimdeyim hala 5 adam var, 2’si kanın içinde beni döverken, diğer 3’ü öldürdüğüm hayvanı yükleniyor. Kendi aralarında beni ne yapacaklarını konuşup karara bağlıyorlar. Ağzımı kapatıp, ellerimi bağlayarak kamyonetin arkasına, Boğayla birlikte çuval gibi atılıyorum.
Lanet olsun bunlar et hırsızları. Bu mu yani et hırsızları mı beni bu hale getirdi. Ben daha alengirli bir hayatım var diye hayal etmiştim.
Ben, boğa ve 2 adam kamyonetin kasasındayız. Ben debelendikçe adamlardan biri beni tekmeliyor. En sonunda diğeri dayanamayıp kafama sert bir cisimle vuruyor. Her şey o anda kararıyor.
“Şimdi 10’dan geriye sayacağım ve sıfır dediğimde gözlerini açacaksın.”
Ben gözlerimi açıyorum.Doktor mutlu hatırladın, başardın diye bağırıyor. Ben mutsuzum, daha önce bir karizmam var mıydı bilmiyorum ama artık karizma namına bir şey kalmadığını biliyorum.
Ben bir kasaptım ve et hırsızları yüzünden hafızamı kaybetmiştim. Hayatımdaki en heyecan verici olan olay buydu.
Kamile Demir
··
46 görüntüleme
Gözlerimi kapatırsam bu yazıyı nasıl okuyabilirim onu düşündüm bian 🤔😊
Emeğine sağlık, çok farklı ve güzel bir çalışma olmuş. Gerçekten okunası güzel bir hikayeydi. :)
Çok teşekkür ederim 😊🙈
1 sonraki yanıtı göster
İç gıdıklıyıcı bir yazı olmuş. Zehir gibi kafan var. Başka yazı yazmayı düşünüyor musunuz ? Yoksa siz de Ahmed Arif in tek bir kitabıyla ünlü olduğu gibi bir yol izleyip tek bir yazıyla popüler mi olacaksınız? Kaleminden öptüm!
Gözlerimi kapamadan bastan aşağıya okudum😅
Tek nefeste okudum :)) Kaleminize sağlık. Devamını bekliyoruz.
Çok teşekkür ederim :) yazabildikçe paylaşmayı umuyorum :)
1 sonraki yanıtı göster
Emeğinize sağlık. Bir kitaptan, bir bölüm sandım. Kaleminize sağlık 👏🏻😊
Mükemmel.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.