İlk izlenimim, buruk bir etkilenme. Hafif rahatsız edici bir tat ama aynı zamanda dilin güzelliği karşısında şaşkınlık. İlk defa Hakan Günday okuyorum. Geçişler arasındaki tanımlamalar anlamlı. Kitabın kurgusunu beğendim. Bir Kaybedenler Kulübü beklentisi içinde değilmişim, anladım, memnun oldum. Bu 4 arkadaş vasıtasıyla şunu gördüm ki, bizi bu yaşam döngüsüne bağlayan ipler o kadar kuvvetli ki, içlerinden biri kopacak diye ödümüz patlıyor. Parasızlık, mekansızlık, sevgisizlik, yalnızlık, imkansızlık, inançsızlık, her şeyi garantiye alma çabası, üzerine daha fazlasını koyma ihtiyacı; tam bir reddedişe asla gidemeyeceğiz biz. Belki kitapta anlatılan bu değil, belki kitap “hiçlik”e ulaşma ve bu yolda savrulurken bunun kabul edilebilir tek yol olduğunu anlatma. En azından bu 4 piç için öyle olduğunu varsayıyorum. Çok zeki ve yetkin olmaları ve bu potansiyeli kullanmayı şiddetle reddetmeleri, yaşamlarının sabit ve sağlam bir zemin üzerinde olmaması kitabın bazı bölümlerinde bana anlaşılır gelmedi, anlayamadım çünkü. Onun dışında, dünyaya bu kadar kapalıyken, algılarının bir o kadar açık oluşu çok etkiledi beni. Amiyane tabirle kaliteli piçler bunlar dedim. Fırsatçı, üç kâğıtçı, pislik değiller. Zeki, kendilerine göre kibar ve mütevazı insanlar. Ayrıca birbirlerini tam anlamıyla tamamlamaları çok imrendirici. Hangi yoldan gidersek gidelim, bizi tamamlayacak insanların yanımızda olmasından daha mutluluk verici ne olabilir ki? Kitabı okurken, bu 4 arkadaşın aslında arkalarında zengin bir geçmişleri oldukları için bu denli kopuk yaşadıklarını düşünmedim değil. Bir güvenlik supabı gibi düşünün. Ama kitabın sonu bu tezimi çürüttü. Eğrisiyle doğrusuyla benim kitaptan süzdüklerim bunlar. Tavsiye ederim.

PiçHakan Günday · Doğan Kitap · 20199,4bin okunma

·

25 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Kaonashi