Şu geçen süreçte ruhum çok yoruldu.
İçimdeki özgür ve boyun eğmeyen ruh dahi yoruldu bunu hissediyorum. Aslında çoğumuzda görüyorum bunu. Olacakları teker teker sezip bilen ve ezberleyen bir içselliğimiz oluştu artık. Karşı çıktığımız haksızlıklara dahi ses edesimiz kalmadı. Benim içimde lanet okuyup ne olursa olsun böyle gidiyor işte diyen bir iç ses mevcutlaştı bunu duyuyorum. Eminim ki çok kişide bu böyle. Tepkisiz bir amipe dönüşme şeklimiz böyle oluyormuş demek ki. Yıllarca psikolojide anlatılan ve felsefeyle harmanlanan o alışılmış durum ve kabullenilmiş çaresizlik durumu gibi. Bu gece içimde bir isyan dürtüsü tekrar alevlendi. Ölmemiş. Sesini kaldırıyor bir isyan marşı gibi. Bu belirli belirsiz durumlar paylaşmak gibi değil. Bu sosyal medya mesajı vermeye çalışan bir fenomen gibi değil. Bu içsel bir istek. Yeter artık diyen bir duyumsama. Benim ruhum kesinlikle özgürlükle besleniyor. İtaati duydukça isyanla barışıyor ve sonunda o içimdeki en eski isyanı bilgiyle harmanlayan bir konuma geçiyor. Burada tüm otoriter yapıyı .....im demeye gerek duymuyor artık çünkü içinde bir yerde tamamen yok etti ve asla kabullenmeyecek bu yüzden umurumda değil ne seçimler ne sistemler. Bildiğim tek bir şey var bu ruh ölmedikçe ve yokluğu tatmadıkça tutsak değilsiniz.
☆☆☆ Alıntı ☆☆☆
··
7 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.