Çok istediğimiz birşey yada bir kişi biz onu istemeyi bıraktığımızda sıradan hale gelir. Mesela büyük bir sürünün içindeki alelade bir kuzu gibi. Çok da abartmamak lazım 😉. Kişinin kıymeti karşıdakinin görüşüyle artar gökyüzüne çıkar yıldızlara ulaşır. Bakış değişince olduğu yere; yeryüzüne iner. İyi bakıyor diye hep öyle bakacak sanmak büyük bir yanılgıdır ve bu yanılgıya da en çok kendini çok akıllı sanan acemiler düşer. İnsan ne kadar akıllı olursa olsun tecrübeyle mücadeleye girerse kaybetmeye mahkumdur. Ve bu durum da tecrübeyle sabittir.
Abartılan ne varsa bilinmelidir ki gereksizdir. En tatsız olan da insanın kendisini abartmasıdır. Ortada abartılacak bir durum yok. Bu nasıl bir yanılgıdır ki ortalarda ben değerliyim ben eşsizim diye gezip otlayanlar da herkesin kendisine güldüğünü fark etmiyorlar.
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.