Şiir umutsuz bir dindir. Şair, başyapıtının pek sağlam olmayan bir toprak üzerinde usta bir köpek numarasından başka bir şey olmadığını bilerek bu dinin içinde tükenir; ancak tabii ki, yapıtının daha sağlam bir gizemin parçası olduğu bahanesiyle avunur. Ama bu umut, onun her insanın gece olduğuna (içinde geceyi barındırdığına) olan inancından kaynaklanır. Sanatçının görevi, bu karanlık geceyi gün ışığına taşımaktır. Bu yaşlı gece, sınırları çok dar olan insana kendisini sınırsız hissettirecektir. Bu durumda insan, yürüdüğünü hayal eden uyuşuk bir kötürüme benzer.
Sayfa 17 - 17, 18
22 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.