Yine su gibi bir polisiye roman. Kendi kendine akıp giden, bir solukta üç yüz, beş yüz sayfa okuyabileceğiniz ve hiç bir şekilde sizi yormayacak Ahmet Ümit romanı. Daha önceki kitaplarından farkı yok mudur peki? Vardır elbet ve öyle bir fark ki, diğer kitaplarından çok daha ön planda olmasına neden oluyor. Şöyle ki :
Kpss' ye hazırlandığım dönemde 2. Abdülhamit 'in Osmanlı' da ilk defa gizli bir servis kurduğunu öğrenmiştim. Biraz araştırınca bu servisin, 18.yy'ın son çeyreğinde, kendini en iyi saklayan, müthiş bir yayılım gösteren ve gücü hiç de azımsanmayacak kadar önemli bir teşkilat olduğunu öğrenmiştim. Ayrıca 2. Abdülhamit, padişahların çok sık değiştiği bir dönemde 33 yıl hüküm sürmüştü. Türk tarihi açısından aslında oldukça malzeme barındıran bir dönemdir. Böylesi içerik zenginliği olan bir dönemi anlatmak, daha doğrusu bu şerefe nail olmak, çok iyi bir araştırmacı-yazar olan Ahmet Ümit' e nasip olması da ayrıca güzel bir durumdur. Zira size o dönemi öyle bir anlatır ki tarihinizi zevkle öğrenirken diğer yandan da okura verdiği gerilim duygusu, sizi sürekli tetikte bekleterek ilginizi canlı tutar. Zira her an her şey olabilmektedir onun romanlarında.
Şahsen en çok okuduğum yazarlardandır kendisi. O yazmaya devam ettikçe de okuyacağım kitaplarını. Çünkü polisiye romanlara olan önyargımı paramparça etmiş birisidir Ahmet Ümit.
Polisiye roman denince aklımda hep şöyle bir kanı vardı. Sözgelimi "Böyle Buyurdu Zerdüşt" ü anlayamayan okurların sırf "akışı" güzel diye okuduğu Popülist kitaplar olarak görürdüm. Oysa ki içerdiği tarihi bilgiler, ruhsal tahliller, içsel konuşmalar, siyasi eleştiriler ile ne kadar sığ düşündüğümü anladım. Tabi ki sadece polisiye okumuyorum fakat ağır bir romandan sonra okununca öyle bir dinleniyorsunuz ki... Sırf bu yüzden daha önceki Ahmet Ümit incelemelerinde de belirttiğim gibi kendisine "Dinlence Yazarı" diyorum artık.
İçeriğe ilişkin asla bir şey yazmayacağım. Sadece Ahmet Ümit ile henüz tanışmayan dostlara söyleyeceğim şu ki, çok şey kaçırıyorsunuz.
Yukarıda da belirttiğim gibi küçük bir tavsiyeyi yineleyeceğim. Ağır kitapların ardından birer tane polisiye, şiir, hikaye gibi kitapları düzenli olarak sıkıştırıp. Polisiye romanlar için hatta Komiser Nevzat serilerini belli bir sıraya koyarsanız film serisi izlenimi verebilir sizlere.
Son olarak Ahmet Ümit' in neden polisiye roman yazdığına ilişkin bir röportajı da ilgimi çekti. Şuraya bırakıyorum.
"Polisiye yazmamın asıl sebebi 14 yaşımdan 29 yaşıma kadar olan hayatım.
Polisiyeye başlamam yazarlığa başlamam gibi kendiliğinden oldu. “Çıplak Ayaklı Gece” adlı öykü kitabımda bir hikaye vardı. O zaman Şehir Tiyatroları’nda yönetmen olan arkadaşım Ali Taygun bu öyküyü okudu ve dedi ki “ Sen polisiye yazıyorsun”. Ben polisiye yazdığımı düşünmüyorum tabii. Sonra anladım; 78 kuşağından biriyim. 1974’ten 1989’a kadar olan 15 yılım tam bir kaçmaca kovalamaca içerisinde geçti. Sürekli can derdindesin, kendini korumaya çalışıyorsun. Tabii 14 yaşımdan 29 yaşıma kadar yaşadığım hayat yazmaya başlayınca da etkisini gösterdi. O yıllarda yaşadığımız adrenalin kendini yazarken de hissettirdi. Ve polisiye yazmaya başladım."
Başarı tesadüf değildir, dedirtti bana.
~~Keyifli okumalar, kitapla kalın ~~
