Nejat İşler'in ilk kitabı otobiyografi kokan bir konuya sahipti, yani kendisini anlatıyordu. O kitabın kapağında kendisinin bulunması çok doğru bir seçim aslında, ancak bu kitapta kurmaca öyküler yer alıyor ve okudukça kapağın üstünde neden kendisinin bulunduğunu merak ettim. Bu konu kitabı okurken ön yargılara sebebiyet verdi ve ilk hikayede ruh bulamadım. Fakat sonraki hikayeler gayet olmuş vaziyette, ilgi çekici bir kurguyla yazılmış. Ahmet'in Öyküsü ve Ah Biz Zavallı Erkekler en iyi hikayelerdi, novella tadındaydı. Son hikayeyi beğenmedim, bir de kitaba adını veren cümleden çok etkilenmedim.