Torino'da 1889'da hayatının dönüm
noktasına yürüdüğünü bilmeyen Nietzsche, şehri dolaşırken bir faytoncunun
atını kırbaçladığını görür...
At o kadar yorgundur ki kırbaç darbelerine
tepki veremez halde yere çökmüştür...
Nietzsche, koşarak atın yanına gider,
boynuna sarılır, ağlayarak ata bir şeyler söyler, bilincini yitirir ve bayılır...