"Hava kararırken hâlâ kütüğün üzerinde oturuyor. Sırılsıklam olduğundan tir tir titriyor fakat hâlâ bir şeyleri bekliyor gibi, yüreğinin derinliklerindeki bir şeyleri.
Ne gerçek bir hasret ne gerçek bir inanç var ve bir kez olsun gözyaşı dökemiyor küçük bir oğlan gibi; göğsünde bir yangı yok, boğazında bir düğüm; kendini yere atacak olsa sadece ıslanır ve gülünç duruma düşerdi çünkü acı da dayanılmaz değil artık, acı bile yetmiyor; oturuyor orada soğuk ve boş bir ümitsizlik içinde…
Ölmüş bir kalp ile.
Ve işte böyle bir adam on gün içinde evlenecek, kendisi uçurumun eşiğindeyken bir aile kuracak ve diğerlerine yol gösterecek – bir öğretmen, bir aile babası!”
Romanın özetidir bu alıntı, böyle bir adamın sessizliğin güçlü sesinde, kendi içindeki yapım-yıkımları ve kendince, ölüme eş görünen imkansız bir tepeye tırmanarak somut bir yol edinmeye çalışması. Tepe, romanın simgesel-somut yanı. Varılması bu bakımdan bir 'olma'nın ya da kişisel iknanın belirtisi. Nispeten mütevazi bulduğum uyuma yönelik bir son olmasına rağmen kendi sesini duyma cesaretini ve ısrarını gösterenlerin seveceği bir kitap. Dağ bayır gezerek, bir çağlayanda kendi geçmişini sorgulayıp, gökyüzünde geleceğine bakmak isteyenlere, sessizlikte büyüyen o güçlü sese ve sessizliğin yanıtını duymaya heves edenlere eşlik edecekleri anlamlı bir yolculuk.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.