Öğretmenlik hem bu dünyadaki her şeye benzeyen hemde bu dünyadaki hiçbir şeye benzemeyen, görev tanımı hakkında bile bir uzlaşıya varılamayan nadir mesleklerden
biridir. Buna rağmen çoğu kişi öğretmenliğin bahçıvanlığıanımsattığında hemfikirdir. Ama bu bahçıvanlık; bitkileri estetik ve takdir edilme kaygısıyla istediği gibi budayan, söken, temizleyen, mizaçlarına ve genetik çorbalarına bakmaksızın canı istediği gibi birbirlerine aşılayan kese kâğıdı sesli, asık
suratlı, bahar yağmurundan veba salgınından kaçar gibi kaçan, bir çiçeğin rayihasını hiçbir zaman ciğerlerinin en dibine kadar çekmemiş, ensesinde güneş pişirmemiş ve bir yamaca
uzanıp süt köpüğü gibi bulutları izlememiş bahçıvanların,bahçıvanlıklarına benzemez.
Öğretmenlerin yaptığı bahçıvanlıkta tarhındaki bitkileri tanımak, onların en iyi şekilde yetişebileceği ortamları bilmek, her birinin yanındaki yöresindeki bitkilere dikkat etmek, toprağı gübrelemek ve sulamak, gerektiğinde güneşin önünden çekilmek ve gölge vapmamak, eli kulağında fırtına bulutlarını kovalamak vardır. Öğretmen bahçıvanlık yaparken heybesinde herhangi bir keski bulundurmaz. Karşılaştığınızda onunla aynı mahallede büyümüş, kırmızı pötikareli örtü serili bir masada, annenizin evden koyduğu azığı bölüşmüş ve aynı kaldırım taşlarında yerden yüksek oynamış gibi hissedersiniz. O yüzden sarılsa hiç de yakınmayacağınız biridir.
Sayfa 10 - Cezve kitap
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.