Cengiz Aytmatov kitaplarının çoğunu okudum. Sevdiğim bir yazar. Bu kitabında da şaşırtmadı. Gerçek ve hüzünlü..
Dili sade, akıcı.. Kolay ilerliyor kitap..
Aslında çok yorum yapmayacağım bu kitapla ilgili.. Aklıma gelen sadece insanlar gerçekten kötü.. Tabiattaki en tehlikeli yaratık..):
“...Yine ve hiç durmadan anılar üşüşüyordu kafasına. Yitirdiği bütün yavrularını tekrar tekrar hatırlıyordu: Son defa çaldıkları dört yavrusunu, Mujunkum bozkırında sürek avı sırasında ölen yavrularını, sazlıkta yanarak ölen yavrularını.. En çok da Taşçaynar’ı, sadık ve güçlü eşini getiriyordu gözlerinin önüne...”
