Son zamanlarda yönümü Türk yazarlara çevirip çağdaş Türk yazını okumaya karar verdim. Tercihlerim de beni hiç yanıltmıyor. Özellikle belli bir okuma geçmişi olan yeni yazarların daha yetkin olduğu fikrine kapılıyorum. Çünkü okuduklarından epey yol almışlar. Belli.
Mustafa Okumuş da o kalem sahipleri arasına girdi. Özellikle her yazarı okuyamayan benim için kıymetli oldu diyebilirim.
Her bir cümlesinde yaşanmışı, gerçek hayatı, gerçek kişileri oldukça hissettiren samimi ve duygusu yoğun öyküler okudum. İçlerinden beni epey etkileyen de oldu tabi. Hatta kimi zaman sesli okumalar yapıp kendime adeta bir edebi şölendeymiş atmosferini yaşattım.
Tabi, bu şölenin konuk kitabı ise Katibin Kitabı'ydı. Her bir öyküde bir gerçekliği yansıtan, toplumun tarihinden izler barındıran, adeta ülkemiz insanını dile getiren cümlelerle karşılaştım. Yer yer altlarını çizdim. Çoğu zaman hayıflandım. Sonra dedim ki sanki bir sürü kitap yayınlamış da olgun bir kalemmiş gibi dedim.
Bazense durdum, kimi cümlelerde düşündüm. Sanki havada kalmışlık var gibi yahut da bu cümle bu paragrafa çok basit gelmiş gibi. Sonra yine dedim ki olsun, ne var ki! Düzeltilebilir ise bu durumlar, kafaya takılacak gibi de değil hani.
Öykülerin içinden kendimi en çok Yankılanan Ses öyküsünde buldum. Adeta beni anlatıyordu. Hatta bu kitaba dair bir anım var ki onu da sonra anlatacağım.
Bir de beni etkileyen bir söz vardı ki o da içindekiler kısmını çevirdikten sonra yazan 'Kelimeleriyle yoluma ışık tutan ustalara, saygıyla...' cümlesi. Böyle bir ithaf olamazdı. Olmuş da.
Okuyun mutlaka.
[Kaynak: instagram.com/p/BwknK7cJ-V7/?...]
