Gönderi
Miguel de Unamuno'dan yine incelikle örülmüş, çok yönlü bir kitap daha. Daha önce Sis kitabıyla tanıştığım yazarın kaleminin derinliği beni oldukça memnun etmiş, düşünsel anlamda epey iz bırakmıştı.
Sis'ten birkaç tık daha az olsa da Satranç Ustası Don Sandalıo'nun Romanı isimli bu kitabında da aynı izleği sürdürüyor. Daha süssüz, akıcı ve olması gereken yerde durulan bir anlatımı var. Bu anlatımın içinde sürüklenirken durulduğu o noktalarda toslayabilirsiniz.
Çünkü dank diye bir düşünce saplanıyor ve ne düşünüyorum ben ya diyorsunuz. Bence bu kitap, kurgudaki karakterimizin Don Sandalıo ile olan iletişimi ve ilişkisi üzerine değil, ben'in benliğiyle olan ilişkisini dile getirmekte.
Kitap, yalnızlığı temel sorun edinirken kişiyi kendisiyle yüzleştiriyor. Cümlelerinde birey ve toplum olmanın, sosyal olmanın yüzleşmesi güç acı yönlerini ima ediyor.
Alt metinde kişinin iç dünyasının yattığı bu eserde satranç oyunu bir imge olarak gösterilmiş ve adeta kişinin yalnızlığına, bireyselliğine kilit noktadır.
Beni oldukça düşündüren bu kitapta bir de kişinin bilgi ve bilmek karşısındaki tavrı dile getiriliyor. Umursamazca bilmek istememesi ilginç bir noktaydı ki karakterimiz, Don Sandalıo'yu yakın takibe bile almıştı. Ama hiçbir şey bilmek istemiyordu işte.
[Kaynak: instagram.com/p/BwKc2iJpkBM/?...]
·
47 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.