Ahenktir şiir; yazan ile okuyan arasında. Yaşam ile yaşanmışlık arasında yüreğe dokunan tatlı bir ezgidir. “Yaşamayı yaşamak istiyorum, demiştim, Neylersin ki bu damda bu dem Ayaklarımla uyaklarımda zincir, Böyle topal koşmalarla geçiyor günlerim, Oysa methetmek gibi olmasın kendimi ama Yaşamım benim en güzel şiirim.” Başka türlü bir şeydir şiir. Aklına, gönlüne yazılır o dizeler. Hiç olmadık yerde gelir aklına, yapışır yakana. “Başka türlü bir şey benim istediğim Ne ağaca benzer, ne de buluta Burası gibi değil gideceğim memleket Denizi ayrı deniz, Havası ayrı hava” Tuhaf bir yakarıştır şiir. Derdini sade insana değil, kurda kuşa söyleyen. “Bana bir gömlek biç terzi kuşu Göğün dellenmiş bir köyünden Keçileri koyvermiş bir çoban Yağmuru raporlu bir bulut” Aydınlık bir penceredir şiir. Yaşamın her köşesine özenle açılan. HAYATIN ÖZETİDİR “Karşıda bir ütücü dükkânı var İçerde tıpkı sana benzer bir kız Ama nasıl hamarat eline çabuk Öyle özene bezene Dünyayı düzeltirmişçesine Susuzlara su ekmeksizlere ekmek Umutsuzlara umut verirmişçesine Zengin çamaşırları ütülüyor” CESUR BİR SESTİR ŞAİR, diyeceğini eğilip bükülmeden söyleyen, içimizdekini rengârenk haykıran. Bir alay şiir geçti önümden; her bir dizesine ayrı selam durulurdu. Bir Can Baba geçti bu dünyadan; o olmasa hislerimize kim tercüman olurdu?