... sarsılıp durduğu arka koltukta, yol boyunca ağladı. Acı, öfke, hüsran yaşlarıydı bunlar. Ama temelinde derin, çok derin bir utanç yatıyordu; Celil'e inaanmakla ne büyük aptallık ettiğini, giyeceği kıyafeti, uyumsuz hicapı nasıl dert ettiğini, buralara kadar yürüdüğünü, kapıdan ayrılmamakta direndiğini, bir sokak köpeği gibi kaldırımda sabahladığını düşündükçe artan bir utanç. Annesinin yaralı görüntüsüne, ağlamaktan şişmiş gözlerine boş verdiği için de utanıyordu. Onu uyaran, baştan beri haklı olan Nana'yı hiçe saydığı için.
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.