Kemal Sayar
Hemhâl olmak, ufuklarımızı kaynaştıran bir anlamda kavuşmaktır. Ahlâkın o sonsuz talebi bu sezgi ve keskin bakışa dairdir. İnsanı insana rapteden cevherin acı olduğunu söylüyordu şair. “Evlerin pencerelerini tamamıyla açabilen tek bir rüzgâr biliyorum: Ortak keder” demiş Max Horkheimer da. Ancak en zor dile gelen şey de acı. “Gönül ahvalini söylemenin imkânı olsaydı dağ bile deniz gibi çırpınmaya başlardı” diyor Mevlana Divan-ı Kebir’de. Bize lazım olan dilsiz, dudaksız bir hasbıhal, bir gönül okurluğu. Nasıl ki, bir katrenin kalbi yarılsa, ondan tüm deniz suyunun hakikati anlaşılırsa, kişi kendi sinesini okumakla, ondaki kesreti görüp tevhide varmakla insanı tanır. Ve insana ayna olmakla da kendiyle tanışır.
Bayburtlu Zihni, yüreğimi dağlıyor: ‘Gama tebdil oldu ülfetin çağı’. İnsanın ilacı ülfettir. Biz şimdi gam çağını ülfete tebdil edelim. Sözlerimizle onaralım insanı, halimizle sağaltalım. Hal ehli olalım. Halden bilelim, hal bilelim. Halden hale girmeyi bilelim.
Ülfeti diriltelim ki insan da dirilsin. Ülfete ve muhabbete tebdil olsun gam ve yabancılaşma çağı.
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.