kitap boyunca ömer’le daha doğrusu ömer’in içindeki şeytan olarak tanımladığı sesiyle, en büyük düşmanıyla savaştım. önceleri öyle kızgındım ki bu sese, daha sonra, sayfaları çevirdikçe tıpkı macide’nin yaptığı gibi onu uysallıkla karşılamaya başladım. aslında bu onu artık anlamaya başladığımı gösteriyormuş bunu da sonradan fark ettim. içimizdeki şeytan beni satırları arasındayken bolca düşünmeye sevk eden bir kitaptı. yazarın altı çizilesi cümleleriyle yüreğime dokunmayı başardığını söyleyebilirim.
