Gönderi
Hasan Ali Toptaş'ın okuduğum ikinci kitabı..
Dili çok sade, anlatımı güzel. İnsanın içine işleyen, naif bir anlatımı var. Sıcak, samimi, bizden bir kitap gerçekten..
Çok sürükleyici değildi kitap ama yine de kendinizi kitabın içinde hissediyorsunuz.. Duygu yüklü bir kitap..
Kitapta baba-oğul ilişkisi, bir oğulun gözüyle anlatılmış. Uzun yol şoförü olan bir babanın ailesini sık sık yalnız bırakması, bu uzun ayrılıkların aileyi nasıl etkilediği anlatılmış. Çok ayrıntıya girmiyorum, kitabın okunma olasılığı azalmasın..(:
Tavsiye ederim. İyi okumalar..(:
"Öyledir, dedi Zübeyir; bazı canlıları yara öldürmüyor, muhatapsız kalmak öldürüyor.." (s. 167)
"...Kimse konuşmadı bir müddet, kendisinden başka hiçbir şeye benzemeyen tuhaf bir sessizlik evin içinde acı acı uğuldadı durdu. Her şey kendi görüntüsünün içinde görüntüsünü bir milim bile eksiltmeden gizlice yanmış ya da her şey kendi sınırlarının dışına çıkarıldıktan sonra kocaman bir kalınlık oluşturan ince titreşimler eşliğinde yeniden eski yerine konmuş gibiydi o sırada. Ya da genişliği ve derinliği dünyanın dışına taşan ulu bir rüzgar gelip oracıkta donmuş gibiydi.." (s. 245)
·
10 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.