«Mustafa Kemal, bakışlarını Neşet Ömer Bey’e çevirdi:
«— Bir çocuğum olsaydı çok büyük bir sevinç
duyacaktım. Milletime benden sonra, benim neslimden, bana benzer bir evlat bırakmayı çok isterdim.Profesör, bunu çaresi yok mudur?..»
Neşet Ömer Bey gülümsüyordu... Eşim söze karıştı:
«— Paşam, dedi, bir değil, birkaç evladınız olmalıydı. Belki birisi bir nebze size benzerdi. Çünkü Paşam, size benzemek o kadar güç bir şey ki!..»
«Mustafa Kemal’in güzel gözleri uzaklara, derinlere dalmıştı...»