Uzun uzun düşündüm.. Buraya ne yazsam yaşanan acının tarifini doğru ifade edebilirim. 200 sayfaya sığdırılan acı dolu yaşam.O kadar uzun sürdü ki bu yolculuk.Okurken bile yüreğim sıkıştı. Sayfaları çevirdikçe hangi yürek dayanabilirki bu yaşananlara. Satırlardan başımı kaldırıp zar zor nefes aldım kimi zaman. Sonra uzun bir ara verdim okumaya tam 40 gün sürdü bu yolculuk. Dinlemediğim duraklara rağmen o iki küçük meleğin acılarını yüreğimde taşıdım. İliklerime kadar hissettim. Yapılan işkenceler, kimin neyin hırsıydı bu kücücük bedenlerden acısı çıkarılan.. Özlem duyduğum çocukluğum aklıma geldikçe. Yaşadıklarım beni daima tebessüm ettirirken. Bu yürekler bunca acıya nasıl katlanmış. Acıyla kavrulan bedenler ne kadar yaşayabilir ki şu hayatı. Ve yazılanların gerçek olması belki de bu denli kanattı içimi. Bir kez daha söylüyorum herkes anne baba olmasın şu hayatta.. En çok da ebeveyn olmanın ehliyeti olmalı. Kaleminize sağlık. "Acılar acıları doğuruyor,mutsuzluklar mutsuzlukları hatırlatıyor, hüzünler hüzünleri getiriyor. Ne olursa olsun bu hayatta gülmek gerek. Eğer ki insan olurum acılara dayanamaz olsaydık Bu yaşadığımız acıları kaldıramaz Onun altında ezilirdik. Ben kendime söz verdim ve emrettim benliğime götürsün beni güzelliklere...."

Kavruk ÇocukluğumuzKadriye Memiş · Dahi Yayıncılık · 20192 okunma

·

2 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Betül