Birçok kelime yan yana gelse de ben bu işin içinden çıkamıyorum.
“Bir sırça binbir parçaya bölünmüş de yerlere saçılmış gibi. Bir avuç altın tozu rüzgarda savrulmuş gibi. Bir daha asla eskisi gibi olmayacakmış(ım) gibi.”
Hüznüm,sevincim ile müşterek benliğimi yitirmiş gibi.
Bir şeyleri anlatacak kelama sahip olamayışım ile kuşanmış mı acziyetim yoksa bir hiçlik mi ? öyle âla bir hiçliğe de sahip değilim.
İçimdeki dehliz çoğalır da,Sır köpük köpük,dalga şiddetli benim mecalim yok gibi.
Koşmak isterken,küçük adımlarda kaldırım taşlarına takılmışım gibi. Hala çocukluğumdan kalan bir alışkanlık,sonsuz sayıya ulaşamayacağımı bildiğim halde en baştan alır,devamlı sayar gibi.Küçük şeyleri büyütmem,önemsiz gibi görünen şeylere takılmam,bir kaldırım taşını gördüğümde istemeden de saymam yük. Ayaklarımda değil bu sefer yorgunluk.
Geceden uzun bir günü planlayıp sabahın ilk şavkına gözlerimi açarken an be an düşüncelerimden yorulmuş gibi.
Şükür ki dile vuramadığımı duaya dökecek içerden bir ses biliyorum. Belki o yüzden her defasında baştan alıyorum. Sadece o sesi duyuyorum.Kalkıyorum,düşüyorum,sonra yine kalkıyorum ve yine...
Güz mevsiminde çiçek acıyorum,bahar mevsiminde eksiliyorum. Çocuk seslerini duyamıyorum.Üzüldüğüm şeyleri tekrar tekrar gözden geçiyorum ve üzülmüş olduklarıma üzülüyorum. Müphem.Öyle karışık,öyle garip.Tarif edemiyorum. Şairin ”içime ağırca bir şey demirleniyor.”dediği yerdeyim.
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.