Sabahattin Ali hayranı olarak bu kitabı ikinci okuyuşum ve tekrar acı sona hüngür hüngür ağlayışım. Yusuf'un yalnızlığı, yabancılığı, içe dönüklüğü... Muazzez'i gömüp başını göğe kaldırıp, köyün camisinin minarelerine elini sallayarak çaresizce bakakalması ... "İçindeki bütün yıkıntılara bütün kederlere rağmen başını yere eğmek istemiyordu. Matemi ortaya vurmadan tek başına yüklenecek ve yeni bir hayata doğru yürüyecekti."
